Piotr Małachowski (lekkoatleta)

---

Kariera

Początki

Pochodzący z Bieżunia Piotr Małachowski rozpoczął swoją przygodę z lekkoatletyką od występów na zawodach szkolnych w Ciechanowie, gdzie rzucając dyskiem osiągnął odległość 31 metrów. Dzięki determinacji nauczyciela, trafił pod skrzydła trenera Witolda Suskiego, który sędziował podczas konkursu. To w 1999 roku zajął 10. miejsce na mistrzostwach Polski kadetów. Jego międzynarodowe zmagania rozpoczęły się w 2001 roku, gdy zdobył piątą lokatę na mistrzostwach Europy juniorów. W kolejnym roku uplasował się na szóstym miejscu odbywających się na Jamajce juniorskich mistrzostw świata. W grudniu 2002 zajął drugą lokatę w meczu młodzieżowców Czechy – Polska, a rok 2003 przyniósł mu dziewiąte miejsce na młodzieżowych mistrzostwach Europy. Na ten czas, oprócz startów lekkoatletycznych, wspierał swoje stypendium, pracując jako bramkarz w dyskotekach, niedaleko gdzie poznał Marcina Dołęgę. W 2004 roku, mówi się o jedynym większym międzynarodowym osiągnięciu Małachowskiego, jakim było zwycięstwo w meczu młodzieżowców przeciwko Czechom, które miało miejsce 22 września w Krakowie. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął swoją służbę wojskową, co stało się pretekstem do związania się z wrocławskim Śląskiem. W 2005 roku podczas zawodów w Erfurcie zdobył tytuł wicemistrza Europy młodzieżowców, przegrał złoto o zaledwie 51 centymetrów z reprezentantem Niemiec, Robertem Hartingiem.

2006

Na początku 2006 roku rozegrał świetne zawody, zyskując 18 marca w Tel Awiwie pierwsze w karierze zwycięstwo podczas zimowego pucharu Europy w rzutach, pokonując m.in. Estończyka Gerda Kantera, wicemistrza świata z 2005 roku. Ustanowił również wynik 65,01, co stanowił jego nowy rekord życiowy. W wiosennych mityngach krajowych w Bydgoszczy i Warszawie osiągnął drugie i trzecie miejsce. Jako reprezentant Polski, zadebiutował w superlidze pucharu Europy 11 dni po zawodach warszawskich, gdzie w Maladze zajął pierwsze miejsce w konkursie dyskoboli z nowym rekordem Polski wynikiem 66,21, co poprawiło jego osiągnięcie z 1985 roku, które należało do Dariusza Juzyszna. 23 lipca w Bydgoszczy zdobył pierwszy w swojej karierze złoty medal mistrzostw Polski. Uczestniczył również w mistrzostwach Europy w Göteborgu, gdzie w eliminacjach uzyskał wynik 63,76, a w finale rzucił na 64,57 zdobywając ostatecznie szóstą lokatę. Sezon 2006 zakończył na szóstym miejscu w światowym finale lekkoatletycznym.

2007

17 marca 2007 roku zajął drugą lokatę w zimowym pucharze Europy w Jałcie, uzyskując wynik 65,05, przegrywając tylko z Ger dem Kanterem, którego wcześniej pokonał w 2006 roku. Ważniejsze starty w pierwszej części sezonu miały miejsce w Dosze, gdzie uzyskał wynik 64,32, w Bydgoszczy, gdzie rzucił 65,84, Oslo z 66,00 oraz w Warszawie – 65,03. 24 czerwca triumfował w Monachium podczas zawodów superligi pucharu Europy, a tydzień później na Stadionie Olimpii w Poznaniu został mistrzem Polski. Kolejnym osiągnięciem w Kownie, 25 lipca, ustanowił po raz drugi w karierze rekord Polski wynikiem 66,61, zajmując czwarte miejsce. Na mistrzostwach świata był dziewiąty w eliminacjach z wynikiem 63,20, a w finale zajął dwunaste miejsce z wynikiem 60,77. We wrześniu uplasował się na trzeciej lokacie w światowym finale lekkoatletycznym i zdobył złoto w Hajdarabdzie na światowych igrzyskach wojska, ustanawiając rekord tych igrzysk wynikiem 65,87.

2008

Sezon olimpijski Małachowski rozpoczął zwycięstwem na zawodach w Białymstoku 3 maja. Po paru dniach w Dosze zajął drugie miejsce, a 24 maja ustanowił rekord Polski z wynikiem 66,65 podczas mityngu w Halle. Wystartował także w memoriale Kusocińskiego, uzyskując zwycięstwo, a także w pucharze Europy i europejskim festiwalu lekkoatletycznym zajmując drugą lokatę. 6 lipca w Szczecinie zdobył złoty medal mistrzostw Polski, a 27 lipca podczas Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły ustanowił rekord Polski rezultatem 68,65. Na zakończenie podróży przedigrzyskowych zwyciężył w mityngu Beskidianathletic z wynikiem 67,98. Sezon zakończył także mistrzostwem w Częstochowie, druga lokata w światowym finale IAAF oraz trzecia w Tallinnie.

Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008

Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie eliminacje rzutu dyskiem miały miejsce 16 sierpnia. Grupa A, w której startował Małachowski, rozpoczynała rywalizację o 10:40 czasu miejscowego. Minimalny wynik kwalifikacyjny wynosił 64,50, a Polak zdobył w pierwszej próbie rezultat 65,94, co pozwoliło mu awansować do finału z najlepszym wynikiem w eliminacjach. Finał miał miejsce 19 sierpnia, podczas którego w pierwszej kolejce rzucił 66,45, a w drugiej serii poprawił ten wynik do 67,82, cały czas prowadząc. Niestety, w czwartej kolejce Gerd Kanter rzucił 68,82, odbierając Polakowi pierwszą lokatę. Ostatecznie Małachowski zdobył tytuł wicemistrza olimpijskiego, a medal brązowy powędrował do Litwina Virgilijusa Alekny z wynikiem 67,79.

Poniższa tabela z kolei prezentuje start Piotra Małachowskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie.

Rodzaj zawodów	Kolejka 1	Kolejka 2	Kolejka 3	Kolejka 4	Kolejka 5	Kolejka 6	Ostateczny wynik	Pozycja
Pekin	66,45	67,82	66,98	63,91	65,78	x	67,82	2. miejsce

2009

Sezon 2009 zainaugurował ponownie zwycięstwem w mityngu w Białymstoku 3 maja. Kolejny sukces przyszedł 23 maja w Halle, gdzie po pierwszej kolejce z wynikiem 68,75 poprawił swój rekord Polski. Wkrótce potem dyskobol zaczął zmagać się z kontuzją palca wskazującego prawej ręki. Mimo tego 7 czerwca triumfował w memoriale Janusza Kusocińskiego, a dwa dni później zdobył złoty medal mistrzostw świata wojska w Sofii z wynikiem 66,24. Na początku sierpnia ponownie zdobył tytuł mistrza Polski, a do światowego czempionatu zakwalifikował się na samym końcu 4 sierpnia. W eliminacjach rzutów dyskiem na mistrzostwach świata rywalizował 18 sierpnia. Z wynikiem 64,20 w pierwszej próbie otrzymał 8. rezultat eliminacji, gdyż najpierw uzyskał 64,48 oraz 62,65 seryjnie. Wieczorem 19 sierpnia podczas finału w Olympiastadion, dzięki temu, że pomimo kontuzji w pierwszej kolejce uzyskał nowy rekord Polski wynikiem 68,77 i umocnił swój prowadzenie. Mimo dalszej rywalizacji, Niemiec Robert Harting wyprzedził Małachowskiego w ostatniej próbie, zdobywając złoty medal, a Polak ostatecznie zdobył srebro, a brąz zdobył Gerd Kanter.

Na koniec sezonu piotr zajął jeszcze trzecią pozycję w finale lekkoatletycznym w Salonikach, po czym poddał się operacji palca, który sprawiał mu problemy przez cały rok.

2010

Rok 2010 rozpoczynał od badań związanych z urazem palca, z którym zmagał się w ubiegłym sezonie. Startował głównie za granicą, a w drugim turnieju 23 maja zajął trzecie miejsce w Szanghaju i pierwsze w Tajpej. W czerwcu odniósł sukcesy w Polsce, triumfując w Bydgoszczy i Warszawie. 10 czerwca wygrał zawody diamentowej ligi Golden Gala w Rzymie, a dziesięć dni później na superlidze drużynowych mistrzostw Starego Kontynentu był drugi po Robert Harting. Ogłoszenie się w mityngu diamentowej ligi miało miejsce 3 lipca w Eugene, gdzie zyskał zwycięstwo w Prefontaine Classic, a w Bielsku-Białej zdobył mistrzostwo Polski, uzyskując rekord mistrzostw 67,48. Dwa dni później 10 lipca znowu wygrał zawody diamentowej, bijąc kolejny rekord kraju w Gateshead wynikiem 69,83. Na finał przed mistrzostwami Europy zajął trzecie miejsce w Monako. Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się 31 lipca na Estadi Olímpic Lluís Companys w Barcelonie, spełniając minimalne kwalifikacje 63,50. Małachowski zaliczył pierwszy rzut, rzucając na 63,69, ostatecznie zajmując siódme miejsce. Po pierwszej kolejce finałowej, która miała miejsce 1 sierpnia, prowadził Przemysław Czajkowski, zaś Polak był drugi z wynikiem 65,84. W drugiej kolejce 68,87 Małachowski ustanowił rekord mistrzostw Europy. Harting mocno rywalizował, jednak nie udało mu się osiągnąć lepszego rezultatu od prowadzącego Małachowskiego. Ostatecznie Polak zdobywa srebrny medal, trzeci miejsce zajmuje Węgier Róbert Fazekas.

8 sierpnia, tydzień po mistrzostwach Europy, zwyciężał na zawodach w Tallinnie, a 14 sierpnia bywał piąty podczas Grand Prix Londynu. Miedzy tymi startami, 11 sierpnia odebrał z rąk Minister Obrony Narodowej Bogdana Klicha awans na stopień kaprala. Dzięki wcześniejszym wynikom w mityngach diamentowej ligi, a także utrzymując wysoką lokatę w finale, Małachowski wygrał tę klasyfikację w 2010 roku. Na koniec sezonu reprezentował Europę na zawodach pucharu interkontynentalnego, zajmując czwarte miejsce z wynikiem 64,20. Jeszcze w tym okresie przeszedł operację przepukliny, co przyczyniło się do obniżenia wyników w długim okresie.

2011

W swoim debiutanckim starcie w sezonie 2011 podczas Qatar Athletic Super Grand Prix zajął piątą lokatę z wynikiem 63,59. 24 maja osiągnął pierwszy triumf w sezonie, praktycznie wyprzedzając brązowego medalistę, ubiegłorocznego mistrza Europy, Węgra Róberta Fazekasa, wygrywając w Turnovie z odległością 64,51. W Hengelo, 29 maja Małachowski zajął trzecie miejsce (65,25) w dorocznym mityngu Fanny Blankers-Koen Games. Mityng w Krakowie 12 czerwca zakończył się uzyskaniem 67,97, co stanowiło drugi wynik na listach światowych w sezonie. Niedługo później pojawił się na superlidze, by zdobyć trzecie miejsce, następnie 25 czerwca wygrał memorial Janusza Kusocińskiego, osiągając 68,49. 23 lipca na światowych igrzysk wojska w Rio de Janeiro, zmagał się z kontuzją – przerostem Hoffy, co skutkowało dziesiątą lokatą, jednak uraz okazał się niegroźny, a zawodnik 29 lipca w Sztokholmie zajął drugą lokatę. Ostatni występ przed mistrzostwami świata zafundował Mu srebrny medal mistrzostw Polski, przegrawszy z Przemysławem Czajkowskim. Na mistrzostwach świata w Daegu Małachowski przemaszerował przez eliminacje, osiągając najlepszy wynik (65,48), aż w finale zajął dziewiąte miejsce, uzyskując 58,28, i zajmując miejsc plec, jaki mu dał dalej rzucający Vikas Gowda. Po nieudanym czempionacie, zajmował się będąc w szóstce na Weltklasse Zürich, a kończąc sezon na szereg osiągnięć w Krakowie i Warszawie.

2012

2012 rok trwał w sezonie olimpijskim, w którym Małachowski 3 maja zadebiutował na mityngu w Białymstoku, wygrywając rezultatem 65,62, który stanowił lepszy od minimum PZLA na igrzyska olimpijskie, mimo braku akceptacji dla tego mityngu. Jako drugi start 11 maja na Qatar Athletic Super Grand Prix 2012 w Dosze, zdobył 67,53, spełniając tym samym wymagane minimum. W trakcie mityngu lekkoatletycznego w Halle, zdobył drugą lokatę z wynikiem 68,94, ale zdominował mistrzostwa Polski, wygrywając na najwyższym poziomie, uzyskując w pierwszej próbie 66,89. 7 sierpnia zajął 5. lokatę w konkursie dyskoboli podczas igrzysk olimpijskich w Londynie.

2013

8 czerwca 2013 roku, Piotr Małachowski zapisał się w historii lekkoatletyki czołowym rekordem Polski 71,84 m, co było jednym z najlepszych wyników na świecie przez ostatnie lata, co dało mu pierwsze miejsce w całym sezonie. W superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Gateshead uplasował się na czwartym miejscu (59,68), a podczas mistrzostw Polski po raz ósmy zdobył ten tytuł. Na świecie wywalczył srebro w Moskwie, rzucając 68,36 m, a później przyczynił się do brązowego medalu mistrzostw Europy wojskowych w Warendorfie (61,80). Udział w Diamentowej Lidze promulgował drugą lokatę, osiągając 14 punktów na rozliczeniach wynikowych.

2014

Małachowski, 17 maja 2014 roku, rzucił 69,28 m w Halle, pokonując Roberta Hartinga z najlepszym wynikiem w sezonie lekkoatletycznym. Reprezentował Polskę na superlidze Mistrzostw Europy w Brunszwiku, gdzie zajął drugie miejsce z wynikiem 65,36 m. Został mistrzem Polski już po raz dziewiąty, jednak w Zurychu zakończył ze sprawą 4. miejsca (63,54), ustępując m.in. Robertowi Urbankowi. Po raz ثاني w historii zyskał zwycięstwo na podstawie klasyfikacji Diamentowej Ligi, gromadząc 22 punkty na serii mityngów.

2015

Piotr Małachowski addSpeech na fali, zdobywając 10. tytuł mistrza Polski w Krakowie z wynikiem 65,60 m. Na mistrzostwach świata w Pekinie zwyciężył z wynikiem 67,40 m, a brąz zdobył Robert Urbanek. Trzy razy triumfował w Diamentowej Lidze, zdobywając 21 punktów, deklasując Roberta Urbanka na mityngach w Szanghaju, Eugene, Paryżu oraz Sztokholmie. 1 sierpnia uzyskał najlepszy wynik sezonu osiągając 68,29 m w Cetniewie, a na koniec roku zajął szóste miejsce w 81. Plebiscycie Przeglądu Sportowego.

2016

Wspaniały sezon 2016 dla Małachowskiego zakończył się niezwykle obiecującym wynikiem. Na zawodach w Bydgoszczy po raz jedenasty zdobył tytuł mistrza Polski z wynikiem 68,10. W mistrzostwach Europy w Amsterdamie okazał się najlepszy, zdobywając złoto z wynikiem 67,06 m. Jednak podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zdobył srebrny medal (67,55 cm). Małachowski długo prowadził, jednak w najważniejszym rzucie został przerzucony o 80 cm. Swój medal z Rio postanowił przeznaczyć na cele charytatywne. Najlepszy wynik sezonu miał miejsce 28 maja w Warszawie, gdzie uzyskał 68,15. 9 września 2016 roku zajął drugie miejsce w finale Diamentowej Ligi z wynikiem 65,27, tracąc do Szweda Daniela Ståhla. Rok 2016 przyniósł dla Małachowskiego 54 punkty oraz czwarte zwycięstwo w klasyfikacji Diamentowej Ligi. Został uznany jako jedna z 10 osobowości roku w magazynie *Spikes*, a w Plebiscycie Sportowym zajął 3. miejsce. 9 stycznia 2017 w Nowym Roku prezydent Andrzej Duda odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, podobne wyróżnienie przypadło również jego trenerowi, Witoldowi Suskiemu.

2021

Piotr Małachowski zakończył swoją karierę sportową 5 września 2021 roku, zdobywając 4. miejsce podczas 12. Memoriału Kamili Skolimowskiej.

Osiągnięcia

Międzynarodowe

Piotr Małachowski, jako znany dyskobol, odniósł liczne sukcesy na międzynarodowej arenie sportowej. Poniższa tabela przedstawia jego osiągnięcia w różnych zawodach międzynarodowych, które odbyły się w określonych latach.

Rok	Impreza	Miejsce	Pozycja	Wynik	Źródło
2001	Mistrzostwa Europy dla juniorów	Grosseto	5. miejsce	52,37	_
2002	Mistrzostwa świata dla juniorów	Kingston	6. miejsce	60,46	_
2003	Młodzieżowe mistrzostwa Europy	Bydgoszcz	9. miejsce	54,79	_
2005	Młodzieżowe mistrzostwa Europy	Erfurt	2. miejsce	63,99	_
2006	Zimowy Puchar Europy w rzutach	Tel Awiw-Jafa	1. miejsce	65,01	_
2006	Superliga Pucharu Europy	Malaga	1. miejsce	66,21	_
2006	Mistrzostwa Europy	Göteborg	6. miejsce	64,57	_
2006	Światowy Finał Lekkoatletyczny IAAF	Stuttgart	6. miejsce	62,50	_
2007	Zimowy Puchar Europy w rzutach	Jałta	2. miejsce	65,06	_
2007	Superliga Pucharu Europy	Monachium	1. miejsce	66,09	_
2007	Mistrzostwa świata	Osaka	12. miejsce	60,77	_
2007	Światowy Finał Lekkoatletyczny IAAF	Stuttgart	3. miejsce	65,35	_
2007	Światowe Igrzyska Wojskowych	Hajdarabad	1. miejsce	65,87	_
2008	Superliga Pucharu Europy	Annecy	3. miejsce	63,20	_
2008	Igrzyska Olimpijskie	Pekin	2. miejsce	67,82	_
2008	Światowy Finał Lekkoatletyczny IAAF	Stuttgart	2. miejsce	66,07	_
2009	Mistrzostwa świata wojskowych	Sofia	1. miejsce	64,94	_
2009	Superliga Drużynowych Mistrzostw Europy	Leiria	1. miejsce	66,24	_
2009	Mistrzostwa świata	Berlin	2. miejsce	69,15	_
2009	Światowy Finał Lekkoatletyczny IAAF	Saloniki	3. miejsce	65,60	_
2010	Superliga Drużynowych Mistrzostw Europy	Bergen	2. miejsce	65,55	_
2010	Mistrzostwa Europy	Barcelona	1. miejsce	68,87	_
2010	Puchar Interkontynentalny	Split	4. miejsce	64,20	_
2011	Superliga Drużynowych Mistrzostw Europy	Sztokholm	3. miejsce	61,66	_
2011	Światowe Igrzyska Wojskowych	Rio de Janeiro	10. miejsce	53,67	_
2011	Mistrzostwa świata	Daegu	9. miejsce	63,37	_
2012	Igrzyska Olimpijskie	Londyn	5. miejsce	67,19	_
2013	Superliga Drużynowych Mistrzostw Europy	Gateshead	4. miejsce	59,68	_
2013	Mistrzostwa świata	Moskwa	2. miejsce	68,36	_
2013	Mistrzostwa Europy dla wojskowych	Warendorf	3. miejsce	61,80
2014	Superliga Drużynowych Mistrzostw Europy	Brunszwik	2. miejsce	65,35	_
2014	Mistrzostwa Europy	Zurych	4. miejsce	63,54	_
2015	Mistrzostwa świata	Pekin	1. miejsce	67,40	_
2015	Światowe Igrzyska Wojskowych	Mungyeong	2. miejsce	62,12	_
2016	Mistrzostwa Europy	Amsterdam	1. miejsce	67,06	_
2016	Igrzyska Olimpijskie	Rio de Janeiro	2. miejsce	67,55	_
2017	Mistrzostwa świata	Londyn	5. miejsce	65,24	_
2018	Mistrzostwa Europy	Berlin	el. –	NM	_
2019	Superliga Drużynowych Mistrzostw Europy	Bydgoszcz	1. miejsce	63,02	_
2019	Mistrzostwa świata	Doha	el. – 17. miejsce	62,20	_
2019	Światowe Wojskowe Igrzyska Sportowe	Wuhan	–	NM	_
2021	Igrzyska Olimpijskie	Tokio	el. – 15. miejsce	62,68	_

Rankingi

Ranking Track and Field News

Małachowski również zyskał uznanie w licznych rankingach, co potwierdza jego pozycję w tej dyscyplinie. Poniższa tabela wskazuje jego osiągnięcia w klasyfikacji Track and Field News.

Rok	Pozycja
2006	6. miejsce
2007	5. miejsce
2008	2. miejsce
2009	2. miejsce
2010	2. miejsce
2011	5. miejsce
2012	5. miejsce
2013	2. miejsce
2014	2. miejsce
2015	1. miejsce
2016	1. miejsce
2017	4. miejsce
2019	6. miejsce

Mistrzostwa Polski

Warto wspomnieć o niesamowitych wynikach Małachowskiego na krajowej scenerii. Piotr Małachowski bronił barw Polskiego Związku Lekkiej Atletyki przez długie lata, a jego osiągniecia na mistrzostwach Polski są niezaprzeczalne. Od 2001 do 2021 roku, wystąpił w finałach mistrzostw Polski seniorów aż dwadzieścia razy. Jego osiągnięcia w klasyfikacji medalowej zawsze wyróżniały go jako jednego z najlepszych w kraju. Jak pokazuje tabela, zajmuje on pierwsze miejsce w historii mistrzostw Polski, zdobywając trzynaście złotych, trzy srebrne oraz dwa brązowe medale. Jego rekord z 2016 roku, wynoszący 68,10, pozostaje aktualnym osiągnięciem czempionatu. Ponadto, Małachowski wielokrotnie stawał na podium również w mistrzostwach Polski juniorów oraz jest trzykrotnym mistrzem w kategorii młodzieżowej.

Mistrzostwa Polski	Pozycja	Wynik
2001 Bydgoszcz	8. miejsce	50,01
2003 Bielsko-Biała	4. miejsce	54,12
2004 Bydgoszcz	3. miejsce	59,64
2005 Biała Podlaska	1. miejsce	64,74
2006 Bydgoszcz	1. miejsce	64,82
2007 Poznań	1. miejsce	63,16
2008 Szczecin	1. miejsce	65,29
2009 Bydgoszcz	1. miejsce	64,15
2010 Bielsko-Biała	1. miejsce	67,48
2011 Bydgoszcz	2. miejsce	63,21
2012 Bielsko-Biała	1. miejsce	66,89
2013 Toruń	1. miejsce	66,87
2014 Szczecin	1. miejsce	64,15
2015 Kraków	1. miejsce	65,60
2016 Bydgoszcz	1. miejsce	68,10
2017 Białystok	2. miejsce	64,44
2018 Lublin	1. miejsce	65,78
2019 Radom	2. miejsce	63,17
2020 Włocławek	3. miejsce	60,15
2021 Poznań	1. miejsce	64,67

Progresja wyników

Progresja wyników Piotra Małachowskiego w lekkoatletyce to doskonały przykład nieustannego dążenia do doskonałości oraz poprawiania osiąganych rezultatów w czasie. Poniżej znajduje się tabela z jego wynikami w rzutach dyskiem, które pokazują ewolucję jego wyników w ciągu lat.

Wynik	Data	Lokacja
48,18	1 maja 1999	Łęczyca
57,81	17 września 2000	Warszawa
54,19	19 maja 2001	Zielona Góra
56,84	3 maja 2002	Białystok
57,83	6 września 2003	Warszawa
62,40	22 września 2004	Kraków
64,74	26 czerwca 2005	Biała Podlaska
66,21	29 czerwca 2006	Malaga
66,61	25 lipca 2007	Kowno
68,65	27 lipca 2008	Sopot
69,15	19 sierpnia 2009	Berlin
69,83	10 lipca 2010	Gateshead
68,49	25 czerwca 2011	Szczecin
68,94	21 maja 2012	Halle
71,84	8 czerwca 2013	Hengelo
69,28	17 maja 2014	Halle
68,29	1 sierpnia 2015	Cetniewo
68,15	28 maja 2016	Warszawa
67,68	29 lipca 2017	Cetniewo
65,78	21 lipca 2018	Lublin
67,23	9 lipca 2019	Székesfehérvár

Rekordy

Rekordy Polski

Piotr Małachowski to wybitny lekkoatleta, który zapisał się na kartach historii polskiego sportu swoimi osiągnięciami. Jego rekordy Polski w rzucie dyskiem świadczą o jego niesamowitym talencie oraz ciężkiej pracy, którą włożył w treningi. Oto zestawienie jego najbardziej imponujących wyników:

Wynik	Data	Lokalizacja	Impreza	Źródło
66,21	2006-06-29 29 czerwca 2006(dts)	Malaga	Superliga Pucharu Europy	_
66,61	2007-07-25 25 lipca 2007(dts)	Kowno	Mityng Kowno 2007	_
66,65	2008-05-24 24 maja 2008(dts)	Halle	Erdgas Werfertage 2008	_
68,65	2008-07-27 27 lipca 2008(dts)	Sopot	Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły	_
68,75	2009-05-23 23 maja 2009(dts)	Halle	Erdgas Werfertage 2009	_
68,77	2009-08-19 19 sierpnia 2009(dts)	Berlin	Mistrzostwa Świata	_
69,15
69,83	2010-07-10 10 lipca 2010(dts)	Gateshead	Aviva British Grand Prix	_
71,84	2013-06-08 8 czerwca 2013(dts)	Hengelo	Fanny Blankers-Koen Games	_

Rekordy życiowe

Osiągnięcia Małachowskiego są również godne podziwu w kontekście jego rekordów życiowych. Jego najlepszy wynik, który przyniósł mu wiele zaszczytów, potwierdza jego status jako jednego z najlepszych w swojej dyscyplinie. Poniżej przedstawiamy jego rekordy życiowe w rzucie dyskiem:

Wynik	Termin	Lokalizacja	Nazwa zawodów	Ranking historyczny	Źródła informacji
71,84	8 czerwca 2013 (dts)	Hengelo	Fanny Blankers-Koen Games 2013	8.	Brak danych

Odznaczenia

Piotr Małachowski, utytułowany lekkoatleta, może poszczycić się licznymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego osiągnięcia oraz wkład w rozwój sportu i obronności kraju.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 2016 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 2009 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany w 2008 roku,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, otrzymany w 2009 roku,
• Coin CSWIiCh, przyznany w 2019 roku.

---

Oceń: Piotr Małachowski (lekkoatleta)

---